Οστεοαρθρίτιδα (οστεοαρθρία, αρθρόμηση) των αρθρώσεων - όλα σχετικά με τα συμπτώματα, τις αιτίες και τη θεραπεία

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια ποικιλόμορφη και πολυάριθμη ομάδα ασθενειών που διαφέρουν αιτιολογικά (δηλ. Λόγω της προέλευσής τους), αλλά οδηγούν σε παρόμοιες αλλαγές και παρόμοιες κλινικές εκδηλώσεις. Θεωρήθηκε προηγουμένως ότι η οστεοαρθρίτιδα ήταν αποκλειστικά μια βλάβη του αρθρικού χόνδρου. Ωστόσο, σήμερα έχει αποδειχθεί ότι όλα τα συστατικά της άρθρωσης εμπλέκονται στην παθολογική διαδικασία της αρθρίδας, συμπεριλαμβανομένης της αρθρικής μεμβράνης, των συνδέσμων, των καψουλών και των περιιατικών μυών, δηλαδή των μαλακών ιστών της άρθρωσης. Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή ασθένεια των αρθρώσεων και η πιο κοινή ρευματολογική παθολογία. Επιπλέον, ο πόνος σε ένα μηχανικό ρυθμό (βλέπε παρακάτω), χαρακτηριστικό της οστεοαρθρίτιδας, είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους ασθενείς να στραφούν σε ειδικούς πρωτοβάθμιας περίθαλψης (θεραπευτές, γενικοί ιατροί). Σύμφωνα με τα πιο συντηρητικά στατιστικά στοιχεία, περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από οστεοαρθρίτιδα. Επιπλέον, ο αριθμός των ασθενών με οστεοαρθρίτιδα έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια, γεγονός που συνοδεύεται από αυξανόμενο προσδόκιμο ζωής και κολοσσιαία εξάπλωση της παχυσαρκίας. Τα γόνατα, οι γοφοί, οι καρποί και η σπονδυλική στήλη επηρεάζονται συχνότερα από την οστεοαρθρίτιδα.

Ποιο είναι το σωστό όνομα για την ασθένεια;

Στο ΔιαδίκτυοΜπορείτε να βρείτε πολλά ονόματα για αυτή την ασθένεια: οστεοαρθρίτιδα, οστεοαρθρίτιδα, αρθρόωση και κάποιες άλλες. Ποια είναι η διαφορά; Η παρεξήγηση πολλών μηχανισμών ανάπτυξης της νόσου (παθογένεση) οδήγησε στο γεγονός ότι σήμερα η ίδια ασθένεια ονομάζεται οστεοαρθρίτιδα ή οστεοαρθρίτιδα. Η ασθένεια ονομάστηκε αρχικά οστεοαρθρίτιδα, με την κύρια εστίαση να είναι εκφυλιστικές αλλαγές στις αρθρώσεις. Οι πρώτες θεωρίες για τις παθολογικές διεργασίες στην οστεοαρθρίτιδα εμφανίστηκαν στη δεκαετία του '70 και του '80 του περασμένου αιώνα. Τα δεδομένα από αυτή την περίοδο υποδεικνύουν ότι τα κύτταρα του ιστού του χόνδρου - χονδροκύτταρα - έχουν πολύ χαμηλή βιολογική δραστηριότητα και επομένως δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε διάφορες βλάβες με φλεγμονώδη αντίδραση. Ωστόσο, έχει πλέον αποδειχθεί ότι η οστεοαρθρίτιδα είναι κατά κύριο λόγο μια φλεγμονή της άρθρωσης, γι 'αυτό ο όρος οστεοαρθρίτιδα είναι πλέον πιο αποδεκτή (το τέλος "αυτό" δείχνει απλώς την παρουσία φλεγμονής). Η φλεγμονή στην οστεοαρθρίτιδα δεν είναι μολυσματική, πράγμα που σημαίνει ότι προχωρά με ασηπτικά. Στο πλαίσιο των νέων δεδομένων, είναι πιο σωστό να καλέσετε την οστεοαρθρίτιδα της νόσου και η οστεοαρθρίτιδα θα παραμείνει ένας γενικός όρος που περιγράφει τις τελικές αλλαγές στον χόνδρο σε αυτή την ασθένεια.

Μορφές της νόσου

Οι κύριες μορφές οστεοαρθρίτιδας έχουν ως εξής:

1. Πρωτογενής ή ιδιοπαθή, δηλαδή που προκύπτει σε μια αρχικά αμετάβλητη άρθρωση. Οι λόγοι για την εμφάνισή τους συχνά παραμένουν ασαφείς.
2. Δευτεροβάθμια, όταν εμφανίζεται η βλάβη στο φόντο διαφόρων ασθενειών ή καταστάσεων.

Εάν επηρεαστεί μια ομάδα αρθρώσεων, αναφέρεται ως τοπική αρθρίτιδα (για παράδειγμα, η βλάβη στις αρθρώσεις του γόνατος είναι γνωστή ως γονάρθωση). Εάν επηρεαστούν τουλάχιστον 3 ομάδες αρθρώσεων, εμφανίζεται μια γενικευμένη ασθένεια (πρωτογενή γενικευμένη οστεοαρθρίτιδα). Η πρωτογενή οστεοαρθρίτιδα εμφανίζεται συχνότερα σε μεσήλικες και ηλικιωμένους. Η ιδιοπαθή οστεοαρθρίτιδα στα παιδιά είναι πολύ σπάνια.

Οι κύριες ασθένειες και οι συνθήκες στις οποίες μπορούν να εμφανιστούν συμπτώματα οστεοαρθρίτιδας, δηλαδή οι αιτίες της οστεοαρθρίτιδας, παρατίθενται στην ακόλουθη ταξινόμηση:

1. Μετα-τραυματική αρθρίωση, δηλαδή που εμφανίζεται μετά από τραυματισμούς και ζημιές αρθρώσεων,
2. Διάφορες συγγενείς και αποκτηθέντες ασθένειες (π.χ. ασθένεια Perthes, σύνδρομο υπερκινητικότητας και άλλα),
3. Η ενδοκρινολογική παθολογία (σακχαρώδης διαβήτης, βλάβη στους θυρεοειδείς και παραθυρεοειδείς αδένες),
4. ασθένεια εναπόθεσης ασβεστίου,
5. Βλάβη στο νευρικό σύστημα (νευροπάθεια),
6. Άλλες ρευματικές ασθένειες.

Στη διεθνή ταξινόμηση των ασθενειών, η 10η αναθεώρηση (ICD-10), η οστεοαρθρωτική ορίζεται από το γράμμα Μ. (Μ.15-19) και περιλαμβάνει την πρωτοβάθμια γενικευμένη οστεοαρθρόση, την κοροξάρη και την άλλη αρθρική αρθρίτη), τη γοναρία (αρθρώσεις των αρθρώσεων των γόνατος, την ααρθενική αρθρίτιδα), την αρθρθυρία της πρώτης αέκης και την άλλη αρθρικού αρθρώματος), την αρθροσύνρωση της αρθρικού και την άλλη αρθροσύνωση.

Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας

Συμβατικά, όλοι οι παράγοντες κινδύνου για την αρθρίωση μπορούν να χωριστούν σε τρεις ομάδες: συστηματικά, τοπικά (τοπικά) και εξωτερικά.

Συστηματικοί παράγοντες κινδύνου:

1. Ηλικία.
2. Πάτωμα.
3. φυλή.
4. Γενετική προδιάθεση σε κοινές ασθένειες.
5. Πυκνότητα ορυκτών οστών.

Τοπικός:

1. Προηγούμενη ζημιά στην άρθρωση.
2. Αδυναμία μυών.
3. Λανθασμένος άξονας άρθρωσης.
4. Σύνδρομο υπερκινητικότητας.

Εξωτερικός:

1. Υπέρβαρο, παχυσαρκία.
2. Υπερβολική πίεση στις αρθρώσεις.
3. Αθλητικό άγχος.
4. Ειδικά επαγγέλματα, τύπος δραστηριότητας.

Συμπτώματα οστεοαρθρίτιδας

Η κλινική εικόνα της νόσου εξαρτάται από το ποια άρθρωση ή ομάδα αρθρώσεων εμπλέκεται στην παθολογική διαδικασία. Οι συνηθέστερα επηρεαζόμενες αρθρώσεις είναι αυτές που υποβάλλονται σε υπερβολική ή μέγιστη τάση (γόνατα, γοφούς, χέρια, σπονδυλική στήλη). Η βλάβη στις αρθρώσεις του γόνατος και του ισχίου (γονιμή και κοροξάρη, αντίστοιχα) είναι μία από τις κύριες αιτίες της αναπηρίας σε ασθενείς, έτσι η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της νόσου αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα. Σε γενικές γραμμές, τα συμπτώματα της οστεοαρθρίτιδας μπορούν να χωριστούν σε 3 ομάδες: πόνο, κρέπα και αυξημένο όγκο των αρθρώσεων.

Ο πόνος είναι το κύριο σύμπτωμα της οστεοαρθρίτιδας. Δεν υπάρχουν νευρικές απολήξεις στον ίδιο τον χόνδρο, επομένως όλος ο πόνος συνδέεται με βλάβη στο παρακείμενο οστό, την αρθρική μεμβράνη και τους μαλακούς ιστούς που περιβάλλουν την άρθρωση, οι οποίες είναι οι πηγές του πόνου. Επιπλέον, η αντίληψη του ασθενούς για πόνο (υπερβολικός φόβος, όριο χαμηλού πόνου) παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Ο πόνος στις αρθρώσεις λόγω οστεοαρθρίτιδας ονομάζεται μηχανική. Ο μηχανικός ρυθμός του πόνου χαρακτηρίζεται από τον πόνο που αυξάνεται με την κίνηση και την άσκηση και τον πόνο που μειώνονται σε κατάσταση ηρεμίας. Η πρωινή δυσκαμψία μπορεί επίσης να συμβεί, αλλά αυτό συνήθως δεν διαρκεί περισσότερο από 30 λεπτά. Το "φαινόμενο πηκτής" είναι επίσης αρκετά χαρακτηριστικό: μετά την ανάπαυση, ο ασθενής χρειάζεται κάποιο χρόνο για να διασκορπιστεί. Μερικές φορές ο μηχανικός ρυθμός του πόνου συνοδεύεται από φλεγμονώδη συστατικό. Η προσθήκη ενός συστατικού φλεγμονώδους πόνου υποδεικνύεται από τον αυξημένο πόνο χωρίς προφανή λόγο, την εμφάνιση νυχτερινών πόνο, διόγκωσης και επιδείνωσης της νόσου. Μερικές φορές οι ασθενείς διαμαρτύρονται για αλλαγές στην ένταση του πόνου ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τις αλλαγές στη βαρομετρική πίεση.

Η Crepitation είναι μια ποικιλία θορύβων λείανσης, σκασίματος και σκασίματος στις αρθρώσεις που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της κίνησης.

Διόγκωση και διεύρυνση των αρθρώσεων. Η διόγκωση και η ενεργή φλεγμονή με συλλογή στην κοιλότητα της άρθρωσης (αρθρικών) καθώς και οστεοφυτά μπορούν να προκαλέσουν τη μεγέθυνση της άρθρωσης. Τα οστεοφυτικά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αρθρώσεων των χεριών (κόμβοι Heberden και Bouchard).

Η βλάβη στα εσωτερικά όργανα δεν παρατηρείται με αρθρίωση, η οποία διακρίνει την αληθινή αρθρίωση από την αρθρίτιδα.

Διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες δοκιμές ή εργαστηριακοί δείκτες για τη διάγνωση της κοινής οστεοαρθρίτιδας. Ωστόσο, κατά την πρώτη σας επίσκεψη, ο γιατρός θα σας ζητήσει να υποβληθείτε σε μια ολοκληρωμένη εξέταση για να διαφοροποιήσετε την οστεοαρθρίτιδα από άλλες αρθρώσεις και να ανιχνεύσετε την ασθένεια το συντομότερο δυνατό. Επιπλέον, μια διαγνωστική αναζήτηση είναι σημαντική για τον εντοπισμό των συννοσηρότητας και την προσαρμογή της θεραπείας. Γενικά, η διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας μοιάζει με αυτό:

1. Γενικές κλινικές δοκιμές (γενικές δοκιμές αίματος και ούρων),
2. Ρευματοειδής παράγοντας,
3. C-αντιδραστική πρωτεΐνη,
4. ACDC,
5. Βιοχημική εξέταση αίματος.
6. Εάν υπάρχει κοινή συλλογή, συνιστάται ανάλυση του υγρού της άρθρωσης.

Ωστόσο, η πιο αξιόπιστη μέθοδος για τη διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας παραμένει η εξέταση ακτίνων Χ (CT, MRI). Η ταξινόμηση των αλλαγών οστεοαρθρίτιδας παρουσιάζεται παρακάτω (ακτινολογικά στάδια της οστεοαρθρίτιδας):

• Επίπεδο 0 - Χωρίς αλλαγές.
• Επίπεδο 1 - αμφίβολα σημάδια.
• Στάδιο 2 - ελάχιστες αλλαγές με τη μορφή ελαφρά στένωσης του χώρου των αρθρώσεων, μεμονωμένα οστεοφυτικά.
• Στάδιο 3 - Σημαντική στένωση του χώρου των αρθρώσεων, πολλαπλά οστεοφυτικά.
• Στάδιο 4 - Ο κοινός χώρος δεν είναι ορατός (αγκύλωση).

Κατά τη διάγνωση της οστεοαρθρίτιδας στα πρώτα στάδια, συνιστάται η διαγνωστική μαγνητική τομογραφία. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι δεν υπάρχει πάντα μια σύνδεση μεταξύ των αλλαγών των κοινών στην ακτινογραφία και των συμπτωμάτων. Τα σοβαρά συμπτώματα εμφανίζονται σε μεταγενέστερα στάδια όταν η συμβατική φαρμακευτική θεραπεία είναι αναποτελεσματική.

Η διαφορική διάγνωση της αρθρίνωσης θα πρέπει να διεξάγεται στις ακόλουθες ασθένειες: ρευματοειδή αρθρίτιδα, αντιδραστική αρθρίτιδα, αρθρίτιδα, αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, ψωριασική αρθρίτιδα, διαβητική αρθροπάθεια, ογκολογικές διεργασίες.

Θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας

Στην ιδανική περίπτωση, η οστεοαρθρίτιδα πρέπει να αντιμετωπίζεται από έναν ρευματολόγο, αλλά λόγω της έλλειψης αυτών των ειδικών σε πολλές κλινικές, η θεραπεία μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί από θεραπευτή, οικογενειακό γιατρό ή οικογενειακό γιατρό. Η θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας είναι ένα από τα κύρια προβλήματα της σύγχρονης ρευματολογίας. Κατά τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας, οι γιατροί ανησυχούν όχι μόνο με την ανακούφιση του πόνου και των συμπτωμάτων της νόσου, αλλά και με τη βελτίωση της λειτουργικότητας της άρθρωσης και την πρόληψη της περαιτέρω καταστροφής του χόνδρου και της συμμετοχής άλλων αρθρώσεων στη διαδικασία. Επιπλέον, οι ασθενείς συχνά αναρωτιούνται εάν και πώς η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να θεραπευτεί πλήρως. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν επί του παρόντος φάρμακα που να μπορούν να αποκαταστήσουν πλήρως ή να ξαναχτίσουν τον χόνδρο. Ωστόσο, αναπτύσσονται αποτελεσματικά φάρμακα για την αρθρίωση που μπορούν να αποκαταστήσουν τον κατεστραμμένο χόνδρο.

Όλες οι μέθοδοι θεραπείας της αρθρίσεως χωρίζονται σε μεθόδους φαρμάκων, μη ναρκωτικών και χειρουργικών επεμβάσεων.

Η θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας είναι μια άρθρωση (!) Εργασία μεταξύ γιατρού και ασθενούς. Χωρίς διόρθωση του τρόπου ζωής, σωματική δραστηριότητα και εξάλειψη των παραγόντων κινδύνου, όλες οι προσπάθειες μειώνονται σε σχεδόν μηδέν. Όλα τα μέτρα θεραπείας πρέπει να ξεκινούν με την εκπαίδευση των ασθενών. Είναι απαραίτητο να εκπαιδεύσουμε τον ασθενή σχετικά με τη σημασία της διόρθωσης του τρόπου ζωής για την επίτευξη των αποτελεσμάτων στη θεραπεία της αρθρίσεως και να παρέχουμε σαφείς συστάσεις.

Η απώλεια βάρους αποτελεί ουσιαστικό μέρος της θεραπείας οστεοαρθρίτιδας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, πρώτον, καθώς το βάρος αυξάνεται, το φορτίο στην άρθρωση αυξάνεται και δεύτερον, ο λιπαρός ιστός που περιβάλλει την άρθρωση είναι ένας μάλλον επιθετικός ιστός και διατηρεί μόνο φλεγμονή στην άρθρωση.

Η σωματική δραστηριότητα βοηθά στην ανακούφιση του πόνου σε ασθενείς μακροπρόθεσμα, γεγονός που συμβάλλει στην ανάκτηση αρθρώσεων με οστεοαρθρίτιδα. Στην ιδανική περίπτωση, ένα σύνολο ασκήσεων θα πρέπει να αναπτυχθεί μεμονωμένα από έναν φυσιοθεραπευτή, λαμβάνοντας υπόψη τις ενδείξεις, τα χαρακτηριστικά της νόσου και τις αντενδείξεις για την εκτέλεση ορισμένων ασκήσεων. Κατά τη θεραπεία της αρθρίδας, δεν είναι τόσο η ένταση των φορτίων που είναι σημαντικά, αλλά η κανονικότητα τους (τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα).

Διάφορα ορθοπεδικά βοηθήματα (πέλματα, μαξιλαράκια, μεμονωμένες ορθοστάσεις, νάρθηκες) βοηθούν στην ανακούφιση του πόνου και της φλεγμονής, τη βελτίωση της λειτουργικότητας των αρθρώσεων και τη διατήρηση της φυσιολογικής θέσης των άκρων.

Η φυσιοθεραπεία και ο βελονισμός έχουν ένα ασταθές και βραχύβιο αποτέλεσμα, χρησιμοποιούνται ως πρόσθετη μέθοδος και χρησιμοποιούνται ως κλινικές συστάσεις μόνο στη χώρα μας.

Μεταξύ των φαρμακολογικών μεθόδων, χρησιμοποιούνται οι ακόλουθες ομάδες φαρμάκων:

1. Ταχέως ενεργειακά φάρμακα: απλά αναλγητικά, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ, δισκία, ενέσεις), τοπικές μορφές ΜΣΑΦ για την τοπική θεραπεία της αρθρίδας (αλοιφή, πηκτή, κρέμα και άλλες μορφές) Αυτά τα φάρμακα βοηθούν κυρίως στην ανακούφιση του πόνου της οστεοαρθρίτιδας (παυσίπονα).
2. Φάρμακα αργής δράσης (χονδροπροστατευτικά για τη θεραπεία της αρθρίσεως): παρασκευάσματα χονδροϊτίνης και γλυκοζαμίνης (σε μονοθεραπεία και συνδυασμό), παρασκευάσματα υαλουρονικού οξέος (ενέσεις στην άρθρωση). Οι χονδροπροστατευτές είναι φάρμακα που είναι πιο αποτελεσματικά στα αρχικά στάδια της νόσου. Η επίδραση των ενδοαρθρικών ενέσεων διαρκεί από 2 έως 12 μήνες. Οι βιταμίνες και τα βιολογικά ενεργά συμπληρώματα διατροφής δεν έχουν έντονο αποτέλεσμα και επομένως θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με φειδώ και μόνο εκτός από τη βασική φροντίδα. Το θεραπευτικό σχήμα για κάθε ασθενή αναπτύσσεται μεμονωμένα από τον θεράποντα γιατρό.

Χειρουργική θεραπεία - αντικατάσταση άρθρωσης - είναι η τελευταία λύση για τη θεραπεία της οστεοαρθρίτιδας. Η αντικατάσταση της ενδοπροσθείας υποδεικνύεται για ασθενείς με έντονο πόνο, δεν υπάρχει επίδραση προηγούμενης θεραπείας, εάν υπάρχουν σοβαρές λειτουργικές διαταραχές των προσβεβλημένων αρθρώσεων (δηλ. Συνέπειες της οστεοαρθρίτιδας) και εάν εξελίσσεται η βλάβη των αρθρώσεων λόγω οστεοαρθρίτιδας.

Τα μέτρα για την πρόληψη της οστεοαρθρίτιδας έχουν ως εξής:

1. Καταπολέμηση των υφιστάμενων παραγόντων κινδύνου για την ανάπτυξη αυτής της νόσου,
2. υποχρεωτική απώλεια βάρους
3. πρόληψη τραυματισμών,
4. σωματική άσκηση ηλικίας και φύλου,
5. Η χρήση ειδικών συσκευών για τη διόρθωση της βιομηχανικής των αρθρώσεων.